Wanneer jij dit artikel leest zijn we een dikke week na het schrijven van dit persoonlijk artikel. Ondertussen zal het bij mezelf alweer wat gezakt zijn 😊, maar ik wil het niet laten vliegen. Ik wil dit met jou delen, deze oprechtheid en kwetsbaarheid tonen, want ergens ben jij daar, en misschien ervaar je dit ook wel op je eigen manier.
Ik neem je terug naar zondag, 11u – de laatste dag van de verlengde paasvakantie. Het is hier stil, zalig stil. De zon schijnt, de hemel is helblauw. Ons peperboompje staat in bloei waardoor er witte bloesems de tuin opfleuren, naast de narcissen en tulpen die zich ook nog wel laten zien, alsook een boompje met roze bloesems waarvan ik de naam niet ken.
Ik ben wat bekomen. Méér dan bekomen. De laatste drie weken zijn werkelijk een uitputtingsslag geweest zonder dat ik het zelf besefte. Ik ben nogal goed in zaken organiseren, mijn energie managen, doen wat ik nodig heb (zoals me-time inplannen), superefficiënt zaken afhandelen, mama zijn, … al die ballen in de lucht houden en ermee goochelen. Ja, dat kan ik goed.
Maar deze week voelde ik dat het niet meer ging. De combinatie van dit alles deed ook mij even kopje ondergaan. Ik zag het aan mijn humeur, het niet meer écht kunnen genieten alsook het “alles teveel vinden”. Zelfs valiezen pakken voor ons eerste reisje (naar de westhoek) sinds héél lang was er eigenlijk teveel aan.
Ik kon niet meer. Ik kon werkelijk onze kinderen niet meer aan. Zij zijn niets te verwijten, ook zij trotseerden alles wat er is. Dit werd duidelijk toen ons tweede jongste zoontje achteraan in de auto opeens uit het niks vroeg: “mama, wanneer is corona weg?”. Hij had het er duidelijk mee gehad, het heeft lang geduurd – onze twee jongsten hebben het daar eigenlijk nooit over. Alleen wanneer ze winkeltje spelen en ik een mondmasker aan moet en ze mijn ontsmettingsspray komen halen van in de praktijk om aan de ingang van hun winkeltje te plaatsen … pijnlijk confronterend, maar dat is een ander thema 😊
Nee, ik kon niet meer.
Het was even op.
We hebben de kinderen weg gedaan, twee nachten. Bijna drie zalige dagen. Stilte.
Gewoonweg wij, als koppel en gewoon ik.
Zijn. Niet meer dan dat.
In die momenten zit er zoveel verscholen. Daar op het terras, in het zonnetje mét fleecedeken staarde ik urenlang naar onze peperboom in het wit, met de bloesems en ook de narcissen & tulpen. Het groen aan de bomen.
De trampoline die er nu wel verlaten bij lag.
Stilte, alleen maar vogels.
Een schommel die er nu ook verlaten bij lag.
Een weggeslingerde bal, zo een blauwe van de Okay.
Een speeltractor, midden te velde in onze tuin.
Blauwe lucht.
Ik miste ze niet. Nee, ik mis ze nog steeds niet. En ik zie op tegen het moment dat ze straks weer thuiskomen. Mag ik dit schrijven? Ja. Doe ik dit zonder schuldgevoelens? Ja. Écht, ik meen het. Dit doet niks af van hoe graag ik mijn kinderen zie, helemaal niks. Het helpt me wel om hier ten volle van te genieten!
Ik weet – dat wanneer de deur straks opengaat – en zij binnenkomen de stilte door een bom aan lawaai wordt vervangen. Het is nu eenmaal zo. Dan wordt ik weer mama die er op elke moment moet staan, dan kom ik weer in de stroomversnelling terecht en heb ik vier hoofden en al mijn ledematen in het kwadraat nodig. Vier jongens, het is niet niks.
Even terug naar die stilte die er buiten opeens was…
Die was daar, maar vanbinnen was er wel nog veel herrie aanwezig. Een soort rusteloosheid in mezelf. Er klonk nog veel lawaai in mijn hoofd.
Ik heb ondertussen geleerd om te luisteren naar de geluiden die van binnenuit opwellen, en het was net dit dat ik de laatste weken links heb laten liggen. Het is een ware sleutel om net datgene wat vanbinnen zit te laten borrelen, ruimte te geven, gewoonweg te laten zijn. En dat is wat er gebeurde toen ik urenlang gewoonweg op het terras zat, kijkende naar de witte & roze bloesems aan de bomen. Daar worden mooie ideeën geboren, daar leer ik uit, uit wat ik zie en voel zitten daar diep vanbinnen.
“Wie geen stilte kent, kent geen persoonlijke groei”. Wijze woorden van de Japanse boeddhistische monnik Shoukei Matsumoto. En laat persoonlijke groei nu net mijn stokpaardje zijn, dé rode lijn doorheen Mamaboost.
“Stilte is dus persoonlijke groei”. Al die informatie in jezelf heeft ruimte nodig om verwerkt te worden, naar gekeken te worden. Dit hoeft niet per se actief te zijn – gewoon het laten zijn, het omarmen is vaak al genoeg om het te laten floreren, om rust in je hoofd te krijgen.
En dit is wat ik ervaarde, tot op vandaag. Dit zijn momenten waar ik ontzettend veel uit leer.
Daar op mijn stoel met zicht op de peperboom zag ik dat het weer begon te stromen, kreeg ik antwoorden op twijfels, voelde ik bevrijding van alles wat te maken heeft met waar ik mee goochel: van Mamaboost tot onze kinderen, van wat morgen gebeurt tot binnen een paar weken, van ik tot onze relatie, het stroomde weer… geen verstikking, wél vrijheid.
Det deed deugd. Het doet meer dan deugd.
Ik wens jou die stilte toe, dat je mag ervaren wat dit voor jou betekent. Ik wens jou even stil te kunnen staan bij welk lawaai jou overheerst: langs buiten én voornamelijk vanbinnen. Dat je een manier vindt om rust in je hoofd te krijgen. Ik wens jou deze persoonlijke groei toe. Wanneer het buiten raast, kan je steeds – hoe kort dan ook – de stilte opzoeken bij jezelf. Dit ben ik alleszins van plan, ook wanneer straks de deur hier open gaat 😉
Eind 2019 schreef ik een artikel over ‘stilte’ na mijn reis doorheen de Sahara. Een reis die ik bewust in stilte doormaakte. Zeker de moeite waard om deze ook te lezen als aanvulling op dit artikel.
Lees hier het artikel: “Omarm de stilte”
Ik hoor heel graag wat dit artikel met je doet. Heb jij moeite met rust in je hoofd krijgen? Stuur me een berichtje op Instagram of mail me op katelijne@mamaboost.be!
Ik geef ook graag mee dat ik binnenkort de gratis webinar: “Een boost in jouw moederschap” geef. Tijdens deze sessie geef ik jou en ander mama’s met veel plezier dé drie magische stappen mee om stevig in het leven te staan als mama, én ook zoveel meer dan mama! Van harte welkom!
Klik hier voor meer informatie & inschrijving!
Heb je na het lezen van dit artikel nog vragen voor mij, stel ze dan hieronder in de reacties. Weet je nog niet goed hoe rust in je hoofd krijgen Zit je ergens mee, en wil je samen met mij bespreken hoe ik je als mamacoach kan helpen? Stuur me dan een mail: katelijne@mamaboost.be
Pin dit artikel voor later
